یکی از مهم ترین عوامل موثر در بروز اضطراب، خشم و افسردگی اعتقاد به سه باور زیر است:
من باید…
تو باید…
دنیا باید…
این باورها موجب کاهش انعطاف پذیری و تاب آوری در برابر مشکلات و موانع می شود و احتمال نرسیدن به آرزوها خواسته هایمان را افزایش می دهد.
وقتی انتظار داریم خود، دیگری و دنیا باید آن گونه که ما فکر می کنیم درست است عمل کند، ترس از محقق نشدن آن باعث بروز اضطراب می شود. روبرو شدن با آنچه خلاف باور ماست موجب خشم به دیگری و محیط اطراف می شود و احساس ناکامی حاصل از نرسیدن به چیزی که فکر می کردیم باید به آن می رسیدیم، ما را دچار افردگی می سازد.
در صورتی که اگر به جای باید… بگوییم: ترجیح می دهم… کاشکی… و در جهت رسیدن به خواسته ها برنامه ریزی و فعالت کنیم، چون انتظار نداریم آنچه می خواهیم صد در صد محقق شود، اضطراب کاهش می یابد، نسبت به دیگری کمتر عصبانی می شویم و و احساس ناکامی کمتری تجربه خواهیم کرد.
